Վահրամ Մավեանի «Անկապ օրագիր» գրութեան հետեւութեամբ՝ մեր աշակերտները կը ներկայացնեն իրենց ապրումները:
ՏԱՐԻՆ ՄԷԿ ԱՆԳԱՄ
Ես տարիներ քեզնից հեռու եմ ապրել ու այլեւս չեմ կարող զգալ քո սէրը: Առաջ, տարին մի անգամ քո սէրն ու հոգատարութիւնը զգում էի: Ես տեսնում էի քեզ ամէն տարի եւ դու քեզ հետ բերում էիր քո սէրը նուէրների տեսքով: Ես դէմ չէի ցրտին, նոյնիսկ եթէ իմ մատները սառչում էին օրերն ու շաբաթները հաշուելուց մատներիս վրայ, որպէսզի կրկին տեսնեմ քեզ:
Քո գալուց առաջ օդում որոշակի զգացողութիւն կար, բայց, երբ ճշմարտութիւնը պարզուեց, իմ սէրը քո հանդէպ կամաց-կամաց մարեց: Երբեմն անտեղեակութիւնը երջանկութիւն է: Ես երկար ժամանակ կը տրամադրէի քեզ նամակներ գրելով՝ իմ վարքագիծը փոխելու համար, որպէսզի քեզի դուր գամ:
Չտեսնելով քեզ սիրում ու հաւատում էի քո գոյութեանը, ինչպէս Աստծուն: Դու ամենապայծառ մոմն ես, բայց սա նաեւ նշանակում է, որ դու ամենէն արագն ես մարում:
Հիմա, երբ իմ սէրը քո հանդէպ չկայ, ես պէտք է իմ երեխաներին փոխանցեմ նոյն սէրը, որը ես ունէի քո հանդէպ, իմ սիրելի Կաղանդ Պապաս: